De eerste stap op weg naar een eenvoudige voorraadkast is het opeten van alle voorraden.

Ik ben een eind op weg. Inmiddels zijn twee soorten macaroni, glascouscous, bulgur, rijst, sojabrokken en een soort grauwe linzen op. Plus kemirinotenpasta, zo’n kartonnen pyramide met Zwitserse strooikaas en een fles loempiasaus (nog even en ik moet alles op smaak maken met Worcestershiresaus). Alleen de pot met hard geworden baobabpoeder met pitten heb ik leeggegooid boven de compostbak. Wie weet groeien er wel baobabboompjes uit, misschien niet na de vrieskou van de afgelopen dagen. Baobabpoeder is lekker zoet, maar ik kreeg die pitten er niet uit.

Ik blijf wel verse groenten en onontbeerlijke zaken zoals kokosmelk kopen. Want eerlijk gezegd, ik kan niet goed koken en al helemaal niet zonder kokosmelk. Ook niet zonder sambal, currypasta en pesto. Ik baal ook dat de kemirinotenpasta op is, maar ik vermoed dat geen van jullie weet wat het is en wat je ermee doet. Nou, ik kan niet zonder. Nu sta ik dagelijks kemirinoten te schaven boven de pan, en dat blijkt 30 seconden werk te zijn.

Koken vergt steeds meer creativiteit, want ik begon uiteraard met de gemakkelijkste dingen. Laaghangend fruit noemen beleidsmakers dat. Dat de rijst op is, dwingt me tot het openen van potten met granen die jaren niet open zijn geweest. Die zich stonden te vervelen zonder hoop ooit nog daglicht te zien. Ik heb freekeh heruitgevonden, quinoa en couscous. Hooghangend fruit blijkt toch bereikbaar.

Als alles op is, begint stap 2 op de weg naar een eenvoudige voorraadkast: het weer vullen, maar dan wel met mijn zorgvuldig samengestelde nieuwe basispakket. Ik kijk ernaar uit.