Poes lust alleen brokjes. Geen kip, geen vis, geen blikvoer. Geen muis, geen vogel. Dus ik koop altijd dure brokjes bij een speciaalzaak, want hij moet wel volwaardig eten, vind ik.  En duur is goed toch? Poes denkt daar niet over na, ik ben zijn brokjesautomaat.

Gisteren was het zondag en was de zak leeg. Sukkel die ik ben, dat zie je toch aankomen? Ik zag niets.

Maar ik had nog een paar sticks. Dat zijn langwerpige stokjes per stuk verpakt en die krijg ik wel eens van de buurvrouw. Ze moeten echt poezemierzoet zijn, want Poes is er gek op. Grommend eet hij de stick uit mijn hand. Razende honger heeft Poes en ik geef hem er nog een. En nog een.

Vanmorgen lag de eetkamer dus vol poezekots. Op mijn bureau, op mijn muziek, op de grond. Eigen schuld.

Ik heb maar snel brokjes gekocht, weliswaar van de suup, dus misschien niet helemaal volwaardig, maar ooh wat zit hij weer heerlijk tegen me aan te spinnen. Dank je wel brokjesautomaat. Dank je wel Poes.