Gisteravond was ik live op de lokale radio. Tja, ik ben lijsttrekker he, dat hoort er dan bij. Ik vind het leuk hoor. De eerste twee minuten zijn even raar met al die microfoons en lampjes, en dan vergeet ik dat en zit ik te praten met de journalist tegenover me. Niet helemaal ontspannen, want spanning geeft de adrenaline die me scherp houdt. Het is een praatprogramma waarbij elke zes minuten of zo een plaatje wordt gedraaid. En dat een uur lang, dus een stuk of zes korte gesprekjes. Lekker is dat, zo kun je steeds weer even af- en opladen. En lokaal he, geen miljoenenpubliek.
Goed, waar hadden we het over? Het gesprek draaide in rondjes rond steeds hetzelfde thema: de middenklasse die er steeds minder bijhoort.
De samenleving wordt zo ingewikkeld dat steeds meer mensen moeite hebben om mee te komen. Je wilt een PGB aanvragen, en je verzandt in de regels en uiteindelijk laat je het maar zitten. Of je vraagt hulp bij een professional, maar in elk geval kun je het niet meer zelf. Daarna moet je een hele administratie bijhouden en o wee als je daar een foutje in maakt. Wat ook geldt voor mensen met een uitkering: een keer een foutje en je gaat voor duizenden euro’s het schip in: terugbetalen dat onverdiende geld, en daarbovenop een boete. En dat voelt zo onrechtvaardig gezien de tonnen die sommigen ongestraft zelf naar binnen hengelen.
Alles moet digitaal, je kunt niet eens meer bellen: deze week stond in de Volkskrant dat een derde van de gemeentes in Nederland op de website geen telefoonnummer of e-mailadres meer vermeldt, alleen een contactformulier. Het is niet alleen mijn Moeder van 88 die daar niet mee om kan gaan, het is een grote groep geworden. Je kunt niet onaangekondigd bij de balie langsgaan en desnoods ter plekke een formuliertje invullen. Nee dat moet thuis, via de website. Maar de gemeente is er toch voor de inwoners, voor mij, zie ik de mevrouw vertwijfeld denken. Nou dan zoekt ze het zelf wel uit, ze wilde even iets weten.
Deze week las ik dat de NAM 1,2 miljard had uitgegeven in de schadedossiers. Driekwart daarvan was opgegaan aan adviseurs en juristen, een schamele kwart van het bedrag was uitbetaald aan de mensen met schade. Logisch dat de mensen het vertrouwen in de NAM maar ook in de overheid allang kwijt zijn.
En dan lees ik weer dat de fondsen om kinderen die opgroeien in armoede, voornamelijk gebruikt worden door hoogopgeleiden. Die inderdaad in armoede zitten, ze horen bij de doelgroep, dus het is prima. Maar niet-hoogopgeleiden kennen het fonds niet, weten de weg niet, schamen zich om te vragen, weet ik veel, in elk geval gebruiken ze het minder.
Dan lees ik weer dat de overheidssubsidies op het vergroenen van huizen, isoleren en overstappen op gasloze energie, ook vooral bij de rijkere huizenbezitters terechtkomen. Dat je immers voor het binnenhalen van subsidie, wel zelf een grote pot met geld in moet leggen. Logisch, zo werkt subsidie, en daarna heb je tot in lengte der dagen gratis stroom. En je krijgt geld voor de stroom die je teveel opwekt en aan het net levert. Handig die subsidie, ik wou dat ik er geld voor had. Huizenbezitters die het allemaal net rondbreien en huurders op de particuliere markt zullen straks als laatsten aansluiten in de rij, als de subsidiepot allang leeg is. Want die wordt gevuld uit de energietransitiebelasting, en hoe meer mensen eigen energie opwekken, des te minder komt in de subsidiepot.
Ik vind dat de overheid er moet zijn voor de grote middenklasse. Daarboven heb je een kopgroep die zichzelf prima redt. En eronder heb je een achterhoede die wat extra steun nodig heeft om goed mee te komen. De route van de Tour de France zet je zo uit dat het peloton er met zijn allen tegelijk langs kan en je zorgt voor een bezemwagen.
Het lijkt erop dat de overheid er steeds meer is voor de kopgroep. ‘O nee, aan de anderen denken we ook, fijn dat u het zegt, dat moet inderdaad goed geregeld worden.’ Alsof het peloton een uitzondering is in plaats van het gemiddelde. Ik vind dat de overheid te hoog inzet, het systeem te ingewikkeld maakt, te lastig voor de meesten, teveel inzet op zelfredzaamheid, teveel rekent op buren, mantelzorg en vrijwilligers die het voor de middenklasse draaglijk houden.
Ik vind dat een zorgelijke ontwikkeling, en gelukkig ben ik niet de enige. Ik ben actief in de PvdA, en wij hebben helaas zelf een behoorlijke steek laten vallen. Anders waren al die belangenpartijen niet ontstaan, die immers voor een groot deel afsplitsingen zijn van de PvdA. Maar nu de sociaal-democratie in Den Haag zo klein is, spreek ik wel bijzonder veel mensen die beamen dat de afkalving van de PvdA een slechte zaak is. Dat Nederland een sterke sociaal-democratische partij nodig heeft, om op te komen voor de belangen van de middenklasse, en om uit eigen ervaring te weten hoe de bezemwagen eruit moet zien.
Ik merk het zelf ook. Door depressiviteit gestopt met mijn opleiding, en wat daar dan allemaal niet achterweg komt! Ook allemaal papieren en weken wachten. Ik stelde het maar uit. Uiteindelijk het sociaal wijkteam ingeschakeld; ik kon niet meer. En ik ben jong en weet redelijk goed met internet om te gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo herkenbar. Ik spreek zoveel mensen met een dergelijke ervaring. Raar dan toch, het lijkt alsof we met zijn allen een samenleving inrichten die we zelf niet willen. Want we zijn er toch zelf bij?
LikeGeliked door 1 persoon
Yep. Ikzelf heb niet (altijd) het gevoel dat ik wat kan veranderen -daar zijn veel meer mensen voor nodig. En door de depressiviteit heb ik niet de energie er ook echt wat mee te doen. Daarnaast raak ik heel gestresst van politiek, dus houd ik het ’t liefst wat op afstand.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk dat iedereen (bijna dan) het gevoel herkent dat het lijkt alsof je er niets aan kunt veranderen. Alsof de samenleving een natuurgegeven is. Toch is dat raar, we maken hem zelf, zijn er zelf bij. Onze samenleving zouden de waarden en normen van de gemiddelde mens moeten weerspiegelen. De samenleving moet passen, als een goed zittende jas. Het lijkt net of we een jas gekregen hebben die ons niet past en dat we niet zin hoe hem te vermaken. Een koloniale samenleving, ja die paste niet op de bevolking. Maar hier en nu, we doen het toch zelf?
LikeLike
Goed geschreven. Als je bij mij in de gemeente woonde kreeg je mijn stem. Helaas is dat niet zo. Als er meer PvdA-ers waren zoals jij zou de partij groter zijn en hopelijk de mentaliteit in den Haag menselijker en eerlijker. Ik hoop en droom verder … Groet Renée
LikeGeliked door 1 persoon
Goed geschreven. Als ik bij jou in de gemeente woonde kreeg je mijn stem. Helaas is dat niet zo. Ik denk als er meer PVdA-ers waren met jouw manier van denken en doen, de partij meer aanhangers had en hopelijk de mentaliteit van den Haag menselijker was. Ik hoop en droom verder….. Succes gewenst, ik gun het je wel. Groet Renée
LikeGeliked door 1 persoon
Zo is het, alles wordt veel te moeilijk gemaakt voor de gewone man. En dan al die papieren rompslomp die moeilijk te lezen is. Lang leve internet daar kun je dan weer veel antwoorden vinden op die lastige vragen. Ik laat het meestal aan mijn man over die is taktisch en handig in dat soort dingen
LikeGeliked door 1 persoon
Ben het met je eens hoor. Je wordt helemaal dol van de formulieren die je in moet vullen en zeker de mensen die daar minder bedreven in zijn vallen naast de boot. Dat is echt jammer.
LikeGeliked door 1 persoon
Goed verhaal! Schande dat het tegenwoordig zo werkt. Hopelijk kan in de gemeente de praktijk veel opvangen. Immers: hoe je het doet, voor jouw burgers, dat is je eigen zaak. En wie weet dringt dat door tot ‘Den Haag’ waar dan wat aan de doorgeschoten wet- en regelgeving kan worden bijgesteld. Natuurlijk, eigen verantwoordelijkheid, participatie en mantelzorg zijn mooie principes maar het moet wel kunnen.
LikeGeliked door 1 persoon
Instemmende groet,
LikeGeliked door 1 persoon