Ik heb een middag vrij maar moet wel achter de computer allerlei dingetjes doen. En daar heb ik geen zin in. Ik weet wel waarom: ik voel me al een tijdje niet meer zo senang op mijn werkplek in de eetkamer. Dat is zomers het perfecte plekje, met uitzicht op de tuin door grote openslaande deuren. Maar in de winter is het warmer, behaaglijker en gezelliger in de voorkamer. Daar staat mijn bureau, dus geen centje pijn zou je zeggen.

Wat zeur ik toch, ik snap niet wat er mis is met mijn bureau in de voorkamer: het voldoet aan al mijn eisen: voorkamer, warm, gezellig, bureau. Maar ik zit daar tegen een muur aan te kijken, en het zicht naar buiten wordt geblokkeerd door een gordijn. Ik besluit om het bureau om te draaien zodat ik naar buiten kan kijken als ik ff peins tijdens het schrijven.

Goed, spullen eraf, blad eraf, kastjes naar voren. In het onhandige gordijn leg ik zolang een knoop. Ik ruim rotzooi weg, pak de stofzuiger en maak alles schoon. Dan zet ik de boel een kwartslag gedraaid terug met het blad op de kop.

Dat lijkt nergens op.

Ik zet alles weer terug zoals het was, behalve dat het nu opgeruimd en schoon is en dat er een knoop in het gordijn zit zodat dat ergens hoog boven me hangt en ik naar buiten kan kijken. Helemaal tevreden werk ik in een middag mijn achterstallige klusjes weg en heb zelfs tijd voor dit blog.

Mijn werkplek is weer perfect. Wat kan opruimen en schoonmaken veel doen. O, en een knoop in het gordijn natuurlijk.