Klein wonen doen mensen al tienduizenden jaren, en ineens is het hip. Het hippe is mogelijk geworden doordat we ons succes niet meer hoeven te tonen via ons grote huis.

Mijn opa is geboren in een Drentse plaggenhut. Jaja, echt waar. Je kunt ook zeggen: zijn ouders woonden klein in een goedgeïsoleerd zelfgebouwd huis en leefden met kleine voetafdruk. Zijn ouders zijn later naar het Ruhrgebied gegaan om daar in een mijn te gaan werken en een deel van mijn familie woont daar nu nog. Baten al tientallen jaren das Café Maijer uit in Schwelm, Ruhrgebiet. Mijn opa bleef achter bij kennissen in het veen in Drenthe.

Ja echte rijkelui, die familie van mijn vaderskant, en de opgeschreven stamboom begint dan ook bij mijn opa. Geen genealoog waagt zich eraan.

Mijn opa trouwde met een meisje uit Glanerbrug en begon een schildersbedrijf in Enschede. Het gezin woonde met vier kinderen in een huis dat je nu ‘geschikt voor een alleenstaande’ zou noemen. Later zijn ze verhuisd naar een huis dat nu tonnen waard is als een ’30jarenhuis met originele elementen’. Aan de Laaressingel, voor wie Enschede kent.

Na de Tweede Wereldoorlog begon de opwaartse lijn. Groter wonen en meer spullen werd de norm, en op het hoogtepunt van je carrière verhuizen naar een vrijstaande villa werd de droom in mijn sociale omgeving. Hoewel de meesten net een rijtjeshuis haalden met auto voor de deur, bankstel in de doorzonkamer en een encyclopedie in de boekenkast – zodat de kinderen verder konden komen dan zijzelf gekomen waren. Je succes in het leven liet je zien door nieuw, meer en groter.

De generatie na ons wil oud, minder en kleiner. Het kan verkeren.

Zoon1 woont klein, maar dan hip in Oost Berlijn en voorzien van de laatste technische snufjes. Volgens hem geven spullen geen weltevree. Hij heeft een fiets, laptop, telefoon, maar daarvoor heb je geen groot huis nodig. Hij laat zijn succes zien in ervaringen. Niet kopen, maar leuke dingen doen, is de norm. En hij heeft drie Vegan Donut cafés Brammibal’s Donuts in Berlijn en werkt hard. Spullen maken zijn leven lastig.

En gelijk heeft hij. Ik heb in mijn leven ontzettend veel gekocht (van brood tot schoenen tot een huis), maar waar ik echt met plezier op terugkijk zijn belevenissen. Van uitjes en wandelingen via weekendjes weg tot lange vakanties. Met Zoon3 middagje zeilen. Met Moeder naar EK Schaatsen in Heerenveen. Met Ellen wandelen door het Otterlose Bos. Met Zoon2 en 3 door de Eifel. Met Greet fietsen door Vlaanderen. Met het hele gezin trekken door Namibië. Met Robert kamperen in Bennekom. Over twee weken naar Zoon1 in Berlijn.

Zoons geven graag geld uit aan ervaringen. Mijn ouders spraken schande van een kennis die veel geld uitgaf aan een ‘safari door Kenia’. Mijn ouders vonden dat zonde van het geld, want na die reis had je niets en was je geld weg. Mijn ouders hadden geen gelijk, vind ik. Zij, ze is een paar weken geleden overleden, heeft de rest van haar leven over die ene reis verteld. Het was de ervaring van haar leven.

Mijn zoons hebben dat snel geleerd, maar niet van mij. Ik ben geboren in de visie van mijn ouders, maar ben allang overgestapt op die van mijn Zoons. Generatie in transitie. Ik heb dus net weer wat spullen weggebracht. Wie weet wil een ander ze graag hebben, ik niet meer.