Op de markt wenst een kennis me Goede Paasdagen. Hij is de eerste die me dat toewenst en het is daarbij gebleven. Hij komt uit Iran, en is al een jaar of 20 in Nederland. Hij is moslim.

Ik vraag hem of hij Pasen viert. Nou nee, maar hij heeft wel een paar vrije gezellige dagen met de familie. Ze eten paaseitjes en hebben het huis in lentesfeer versierd.

Ik zeg dat mijn Pasen er precies hetzelfde uitziet. Moeder komt logeren, we eten eitjes en op tafel staat een bakje met narcissen. Moeder wil wel naar de kerk, maar ik niet. In Twente zouden we naar het Paasvuur gaan, een dorpsgebeuren met de harmonie voorop. Heerlijk, maar een dergelijk initiatief is hier in Wageningen aan tegenstanders met argumenten in de sfeer van groen, klimaat, astma en CO2 ten onder gegaan. Wij gaan genieten van de rhododendrons in het arboretum.

Zijn en mijn Pasen lijken dus op elkaar. Hij vertelt dat in Iran traditioneel een lentefeest wordt gevierd met eitjes. De Islam heeft dat feest niet gekerstend (verislamd). Het betaat naast elkaar: godsdienstige feesten en feesten die horen bij het jaar.

Wow, zo vinden we elkaar.