In de zestiger jaren maakte Moeder dias. De rolletjes bracht ze naar de dorpsfotograaf en twee weken later kon ze de ontwikkelde rolletjes ophalen. Daarna gingen zij en ik een avondje knippen en inramen. We deden de ingeraamde dias op volgorde in een slee, op de kop en in spiegelbeeld, en daarna gingen we een avondje dias kijken. Soms kwamen ook de buren en mijn vriendinnetjes. Moeder zette dan een scherm op, diatafel ervoor, daarop de projector en de lol kon beginnen. Halverwege de avond  stopten we even voor een drankje en een hapje en dan begon de tweede helft.

Ik ben zelf van de tijd van de eerste kleurenfoto’s. Als ik nu naar die foto’s kijk, valt me vooral de slechte kwaliteit op. Op een reis nam ik drie of vier rolletjes mee, en weer thuis bracht ik die naar de Hema. Het ontwikkelen duurde ongeveer twee weken, en daarna zocht ik in de winkel uit van welke negatieven ik afdrukken wou hebben en dat duurde ook twee weken. Afdrukken waren duur, dus ik neem aan dat ik ze zorgvuldig heb uitgezocht, maar waarom ik 23 zeehondjes heb uit De Koog op Texel is me een raadsel….

Ik ben zelf nooit zo’n fotografeerder geweest, maar ik heb vrienden die rijen en rijen fotoalbums hebben staan. Ik heb zelf anderhalve meter, inclusief alles van Zoons en ons gezin. Mijn eigen eerste album is weggeraakt. Ik sta wel in een hoekje op een paar foto’s in andere albums, dus ik bestond wel :). Het is jammer, maar ik heb maar drie foto’s van toen ik klein was, eentje van mij in een wandelwagen (hoewel Moeder niet zeker weet of ik dat ben of Broer), eentje van Broer en ik op de trap in Harlingen wachtend op de boot naar Vlieland, en eentje van mij in onze achtertuin. Drie foto’s in tien jaar, het zijn kostbare schatten. Fijn om te hebben en leuk om Zoons te laten zien.

Mijn Vader is uit 1913. Hij had geen eigen fotoalbum. Zijn ouders hadden een familiealbum, en dat ene album beslaat drie generaties. Erg leuk om daar doorheen te bladeren. Ik herken bijna niemand, alleen mijn grootouders en mijn vader met zijn broers en zussen.Sowieso lijken al die foto’s op elkaar: strenge gezichten op kleine foto’s. Ik vermoed dat het album van de grootouders van mijn buurvrouw er net zo uit ziet. En wat maakt het uit dat op die ene foto mijn Opa staat en op die ernaast zijn Broer?

Ik heb met mijn Zoons nooit mijn zes jeugdfotoalbums doorgebladerd, want daar is voor hen niets aan. Behalve die zeehondjes: wat moeten ze met al die foto’s van mensen die hen niets zeggen. Kijk dat is Renda, en dat is Niels, en dat Jeannette, en Elsbeth, en Emmy en Sonja en Petra en Manuela en Soline en Loes.

Ik wil mijn foto’s echt decimeren. Een album maken dat waardevol blijft. Wat betekent dat de meeste foto’s weg kunnen. Die zeehondjes dus, en al die bergen en bloemetjes. Allemaal slechte kwaliteit, allemaal foto’s die ik alleen gemaakt heb om te laten zien waar ik was geweest.

Dit is een ongelooflijk grote klus. Maar al doende wordt het leuker en het doorbladeren van dit album is echt genieten. Misschien wordt het wel een album dat een van mijn Zoons later wel wil bewaren. Wow, dat zou leuk zijn. Beter dan anderhalve meter verkleurde landschapjes.

Hoeveel foto’s heb jij en bekijk je de dias van vroeger nog wel eens?