Dit weekend was zwaar en leuk en nog zwaarder en raar.
Zaterdag speelden we in Leiden de Messiah van Handel. Dat stuk duurt twee en een half uur. Al die tijd de viool omhoog houden, geconcentreerd zijn, tellen, kijken, opletten en spelen. Tienduizenden nootjes, het is net een marathon, want de vioolpartij is echt loodzwaar. En ik ben concertmeester, dus als ik niet inzet, blijft het doodstil bij de eerste violen.
En ik zette een paar keer niet in. Dat overkomt me nooit, dus ik baalde daar ontstellend van, en daardoor werd het erger. Na een fout moet je je direct herpakken en doorgaan, anders stapel je fout op fout. Dat vind ik juist zo knap aan profs: denk niet dat een prof nooi e en fout maakt, maar zij herpakt zich direct en de pokerface blijft strakend lachen. Het publiek merkt niets.
Maar goed, er waren wel excuses (zo ging de bus stuk, reed ik vervolgens met iemand mee zonder tomtom, konden we de kerk niet vinden, kwam ik uiteindelijk tien minuten voor aanvang van het concert binnenzeilen, moest ik onvoorbereid dus durect aan de bak, kwam ik er tijdens het eerste deel achter dat de akoustiek zo hopeloos was dat ik de celli niet hoorde wat toch altijd wel mijn ritmebox is en o ja had mijn lessenaar geen verlichting omdat de lampjes inmiddels op waren toen ik binnen kwam zeilen, en kon ons eigen lampje niet gebruikt worden omdat de kerk geen stopcontact had, dus zat ik een beetje in een donkere kerk naar de partij te turen, voelde mijn buurman zich niet goed en speelde hij op de automatische piloot en vertrouwde op mij zodat ik echt alles zelf moest doen en begon de dirigent zich te ergeren aan mijn gekluns zodat we eigenlijk elkaar naar beneden in het moeras zaten te trekken in plaats van elkaar eruit te helpen.)
Lange zin he? Volg je het nog? Grammaticaal klopt hij niet.
Zondag ging het fantastisch. Gelukkig, ik kan het wel. Dat was mooi voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb genoten. Een groot feest. Daarvoor studeer ik dan elke dag een half jaar lang al die nootjes in, wat een ontlading.
Maar waar ik gruwelijk van baal is dat ik dus geen robot ben. Dat het me zaterdag niet lukte me over de moeilijkheden heen te zetten, mezelf uit het moeras te trekken. Kop op meid te mompelen en daarna alles achter me te laten. Dat lukte niet, en dat irriteerde me en dat hielp nou niet echt.
En ik baal omdat er wel 500 man publiek naar ons zat te luisteren. Overigens heb ik alleen positieve reacties gehoord, dus wie weet bleef de ellende nog vooral intern. Misschien heeft het publiek het niet echt gemerkt.
Maar het publiek van zondag moet hebben gemerkt dat er toen bovenop de mooie muziek en de juiste noten, ook een goede sfeer hing.
Heerlijk als een concert goed gaat.
Vandaag was een soort day after. Beetje niets, beetje werken, beetje poetsen, wc schoon, ramen lappen, badkamer schoon, trappenhuis zuigen, wasje erin, wasmachine ontkalken, waterkoker ontkalken. Klusjes doen, filmpje kijken, blogjes lezen.
En o ja, mijn computer is weer eens stuk. Typen op een ipad is toch echt lastiger. Tot morgen,
sprokkelen 
Kan me voorstellen dat je vreselijk baalde die zaterdag, op dat moment en kort daarna. Maar gelukkig ben je inderdaad geen robot, en maak je fouten. Die zijn over het algemeen het meest leerzaam. Het publiek heeft er mogelijk niets van gemerkt – jij kent elke noot en weet dus ook precies welke noten goed gaan, en welke niet. De eerste keer dat ik met de harp optrad, in een rusthuis voor gepensioneerde priesters, haalde mijn harpjuf de angel uit mijn zenuwen door te zeggen: zij hebben het echt niet in de gaten of je iets verkeerd speelt, want ze kennen de stukken niet. En daardoor kon ik na het raken van de verkeerde snaar (aiiiiiiii) gewoon doorspelen, waar ik anders ook helemaal geblokkeerd zou zijn geraakt. Maar dat lag bij jou natuurlijk wel een tikkie anders, als concertmeester (wauw, gaaf!) en met een stuk dat iedereen kent…. Toch: petje af hoor!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja dat is goed gezegd van je juf. Je hebt zelf zo’n voorspromg op het publiek. Tenzij je gekke bekken gaat trekken, dan krijg je ineens in de pauze te horen dat ‘het wel ergens mis ging he?’ Dus pokerface op en door.
LikeGeliked door 1 persoon
Haha… ja, daar had ik nog geeneens over nagedacht!
LikeLike
Maar je herkent het vast wel, dat die ene amuzikale kennis dan ineens zegt dat hem opviel dat het halverwege misging. Met pokerface had hijzij gedacht dat het zo hoorde.
LikeGeliked door 1 persoon
Jaaaa, dat klopt! 😀
LikeLike
Snap wel wat je zwager zei over foutjes die erin sluipen, Mathilde. Ik ben alleen blij dat ik van mezelf niet (altijd meer) hoef te streven naar perfectie – ervan uitgaande dat het dat toch nooit wordt, is dat per definitie een teleurstellende onderneming. Als ik iets doe, dan zet ik mezelf er volledig voor in, binnen mijn kunnen en de omstandigheden van dat moment. Het resultaat is dan dat wat zich binnen dat kunnen en die omstandigheden aandient en ik doe mijn best om dat te accepteren, hoe het er ook uitziet. Eigenlijk streef ik dus niet zozeer naar het perfectie, maar meer naar het accepteren van het niet-helemaal-perfecte :-)… Leuk om eens over nagedacht te hebben!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja daar zeg je het precies goed. Zo goed mogelijk binnen mijn grenzen.
LikeLike
De grenzen van mijn kunnen en de omstandigheden.
LikeLike
Ik vind die excuses best zwaar wegen hoor… Fijn voor je dat het toch nog goed afliep! Enne…knap hoor, concertmeester zijn!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel, toch leuk al die steunbetuigingen te lezen. Maar het publiek heeft gewoon een kaartje gekocht en verwacht n heerlijke avond en mooie Messiah. Dat mijn lampje het niet doet, daar hebben ze geen boodschap aan.
LikeLike
Wat mooi dat je viool speelt! En er mag iets fout gaan, de Amish maken prachtige quilts maar maken er expres een fout in omdat ze niet perfekt mogen zijn. Want vinden ze …dat is God alleen.
LikeGeliked door 1 persoon
Alweer een wijze les. Maar zaterdag was het niet een quilt met een fout lapje, maar broddelwerk van lapjes.
LikeLike
Grappig hè, hoe we aan iedere ervaring dan een labeltje hangen? En, zoals in jouw geval, soms zelfs liever een ‘robot’ zouden willen zijn? Hoewel ik onze menselijke belevenis op aarde niet in zou willen ruilen voor een robotbestaan, hoor! Als alles hier ‘smooth’ verloopt, is dat heerlijk en als er een kink in de kabel komt (of een valse noot klinkt), kan ik daar ook best van balen – da’s ook deel van de belevenis. Ik probeer de ‘hobbels’, d.w.z. de situaties waarin ik mezelf het meest tegenkom, met een bepaalde nieuws- en leergierigheid te bekijken. Als ik er zo van baal als ik een fout maak en mezelf daar niet overheen kan zetten, welk verhaaltje geloof ik dan? Dat ik pas waardevol ben als ik alles perfect doe? Ach, en dan bedenk ik me maar dat het me niet eens meer op zou vallen áls ik alles altijd perfect zou doen. Als het wél goed gaat, is dat juist fijn omdat het niet altíjd zo gaat. Je weet wel, net zoals je het veel intenser beleeft dat de zon ineens weer schijnt na een paar donkere, grijze dagen…
Ik ben blij dat je geen robot bent, Mathilde, die zou vast niet zulke leuke, menselijke stukjes schrijven :-)!
Groet,
Monique
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel! Een orkest dat bestaat uit robots, of zelfspelende violen of een voorgeprogrammeerde computer met grote box ernaast op het podium. Nee he? De beleving van het publiek bestaat voor een groot deel uit het kijken naar ons, mensen op het podium.
LikeLike
Volgens mij zijn er meer argumenten om niet naar zelfspelende violen of iets dergelijks te gaan zitten luisteren dan dat het leuk is als er mensen op het podium zitten. Als daar levende mensen zitten te spelen, is dat een ‘van mens tot mens’-ervaring en daar voel ik hoe dan ook meer bij dan bij het luisteren naar een machine… zelfs als ik luister naar een broddelwerk van lapjes :-)! Ik weet immers hoeveel tijd, inzet en liefde daaraan vooraf is gegaan.
Zoals de Amish inderdaad een foutje in hun quilts maken, zit ook in islamitische kunst trouwens dikwijls een opzettelijke fout.
Als ik het mezelf weer eens moeilijk maak met mijn eigen neiging tot perfectionisme, denk ik aan wat Salvador Dalí gezegd schijnt te hebben: “Wees niet bang voor perfectie, je zult het nooit bereiken.” Wat je noemt een perfecte 😉 relativering!
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig, wat een wijsheden. Dank je wel hoor.
Mijn zwager zei juist altijd net iets anders. Hij is ontzettend goed in klussen. Toen hij ons hielp met het klaarmaken van dit huis, zei hij vaak dat we moesten streven naar perfectie, want foutjes sluipen er altijd in.
Zondag, in Rhenen was dat overigens, heb ik ook niet foutloos gespeeld. Dat kan ook helemaal niet, tweeeneenhalf uur lang. In het 51ste deel heb ik behoorlijk wat gefoezeld, zoveel nootjes en toen speelden we al meer dan twee uur.
Daarom streef ik naar perfectie, dan gaat er ook wat mis, maar ala, dat is wat ik kan als amateur met een leven naast de viool en het orkest.
Zaterdag heb ik drie inzetten gemist, dat is wel een andere orde. Dat wil ik echt niet.
LikeGeliked door 1 persoon
O, geweldig dat je in Leiden de Messiah hebt gespeeld, en nog wel als concertmeester… Ooit logeerde mijn ( toen net ex-) schoonmoeder bij mij in Leiden en we gingen samen naar de eerste meezing- Mesiah in de Pieterskerk. We hebben genoten! Snel daarna ben ik zangles gaan nemen en later in een koor. Etc…
Het is inderdaad maar helemaal de vraag of het publiek heeft meegekregen dat het niet echt aldoor goed ging… Gewoon doorgaan, heb ik inmiddels wel geleerd. En de fouten achter je laten,,
Nou ja, gelukkig was je over het volgende concert wel tevreden. Nagenieten en op naar het volgende !
LikeGeliked door 1 persoon
Wat leuk dat je in een koor zingt. Nog steeds, toch? Samen muziek maken, het fijnste wat er is!
LikeLike