Nou dat was geen succes gisteravond, mijn ideetje om overbodige voorraden aan schrijfwaren zoals puntenslijpers en paperclips ongezien in een zak te gooien en weg te brengen. Het begon wel aardig, maar al na een paar minuten begon ik dingetjes uit de zak te halen. Toch wel zonde, zo’n goed gummetje. Geen meuk meer kopen is gemakkelijk, maar om nou goede meuk zomaar weg te gooien…

Ik ben begonnen aan een nieuw idee: een voorraadkast in een van mijn drie logeerkamers. Mocht ik iets nodig hebben, kan ik daar lekker in winkelen. Minderaars zullen steunen en zuchten dat ik dit absoluut niet moet doen. Maar ik doe het wel.

Ik zie twee voordelen: Ten eerste zal ik vanzelf merken welke spullen in de voorraadkast nog wel of nooit meer gebruikt gaan worden en dus alsnog weg kunnen. Net zoals ik elk half jaar ongeveer door de keldervoorraad eten ga om oude meuk uit te zoeken en dan altijd weer verrassende vondsten doe: oud geworden geurloze kruiden, maar ook een vergeten halfvolle zak meel die niet in mijn mooie glazen meelvoorraadpot paste maar verder nog helemaal goed is en nu wel past.

Ten tweede wordt mijn werkplek zoals ik hem wil hebben, met fijne spullen waarvan ik geniet en die ik dus gebruik. Nooit zal ik meer vruchteloos zoeken naar een zaklamp tussen tien doosjes nietjes, paperclips uit het vorige millennium en punaises (ik heb niet eens een prikbord). Dat zal stimuleren om de werkplek zo te houden. Want wie eenmaal gewend is aan weinig spullen, wil nooit meer terug naar de troep van voorheen. Dat lees ik vaak en daar vertrouw ik op.