Nou daar staat ze dan, ze zet twee koffers neer en is zichtbaar opgelucht. Om haar heen klinkt zelfs Chinees. Ze is snel aan de beurt.

Ze pakt mijn e-mail erbij. Ik vraag of ze in haar eentje is gekomen. Yes, alone, from China. Nooit eerder in Europa geweest? Yes, never. Nooit eerder buiten China geweest? No, een keer in Hongkong. We kletsen over yes en no en lachen. Ze ontspant een beetje.

In haar eentje uit China, met mijn e-mail als houvast. Met het vliegtuig naar Schiphol, met de trein naar Ede-Wageningen, bus 84, uitstappen op de campus, brug over lopen, het grote gebouw in, op zoek naar ons kantoor. Petje af hoor. Met haar duizend anderen, maar dat doet aan de individuele prestatie van elk van deze duizend niets af.

Ze krijgt nu een bed, kamer, sleutel, huurcontract, buskaartje voor de eerste rit met koffers naar haar kamer, eindeloos uitleg hoe alles werkt. Daar ga ik voor zorgen. Ze krijgt een cashcard voor de eerste dagen tot haar geldzaken zijn geregeld en een universiteitspas, daarvoor moet er een pasfoto worden gemaakt. Dat buskaartje is alleen voor vandaag, morgen moet ze haar eigen vervoer regelen: een fiets zou handig zijn, ik geef haar adressen, een kaart van de stad. Zijn er lakens, een dekbed en een kussen op het bed? Nee maar er ligt een pakket klaar dat ze bij mij kan kopen.  Stapje voor stapje wijd ik haar in. Een andere Chinese studente komt erbij: ze had het adres gehoord en is haar nieuwe buurvrouw. Het gesprek, over wat een cashcard is en hoe je een bankrekening opent, gaat een tijdje verder in het Chinees terwijl ik rustig wacht.

Ze gaat van rij naar rij en ontspant zichtbaar bij elk stapje dat geregeld wordt. De koffers staan geduldig bij mij te wachten tot ze met kamersleutel, universiteitskaart, huurcontract, geldkaart, nieuwe vriendin en verwachtingsvolle ogen wegstapt richting de shuttlebus op weg naar haar nieuwe leven.