Al het constructiespeelgoed is nu mijn huis uit. Drie kistjes met Bionicles, Znap, Meccano, Knex, een knikkerbaan en vanavond gaat de laatste kist Lego weg. Elke kist is opgehaald door iemand die er reuze blij mee was. En daarom is het goed. Al dat prachtige speelgoed stond verlangend op zolder te wachten, te hopen op betere tijden, op een kind dat er fijn mee zou bouwen. Zoals er vroeger in mijn gezin uren mee gebouwd is. Het speelgoed verlangde net zo naar vroeger als ik.
Wie weet krijg ik nog eens kleinkinderen, wie weet ook niet. En als die komen, ga ik met ze wandelen, boompje verwisselen, knikkeren en touwtje springen. Want hoogstwaarschijnlijk hebben ze thuis genoeg speelgoed.
Een hele hoek onder het schuine dak van de zolder is leeg. Een hoek waar ik niets mee kan, behalve leeg laten of nieuwe dozen neerzetten. Dus om de ruimte had het niet gehoeven, Moeder vraagt zich dan ook af waar ik mee bezig ben. Ze vind het zoo jammer en verzamelt zelf rustig door.
Ik ben benieuwd wanneer het omslagpunt in mijn hoofd komt. Het moment waarop ik niet meer het gevoel heb te stikken in de geur van de voorbije tijd in huis. Het moment waarop de toekomst de overhand krijgt. Ik ben vooral benieuwd of dat omslagpunt bestaat, of ik inderdaad ineens de toekomst over het verleden heen voel schuiven. Ik kijk ernaar uit.
sprokkelen 
Het omslagpunt kwam pas toen ik 55 jaar was, tijdens de zolderopruiming. Leuk verhaal Mathilde,,,,,
LikeGeliked door 1 persoon
Wat die geur betreft: misschien helpt het om de vrijgekomen ruimte nog even leeg te laten en daarna de muren en deuren te verven in de gewenst kleuren van je toekomst.
LikeGeliked door 1 persoon
Hee, bedankt voor deze tip.
LikeLike
Goed gedaan zeg! En fijn dat ook dat je mensen blij mee hebt gemaakt.
LikeLike
Hoi Mathilde een hele mooie column, dank
LikeLike
Wij hebben het speelgoed allemaal bewaard en met de komst van kleinkinderen kwam dat zeer van pas. Op rommelmarkten kocht ik nog veel bij voor een habbekrats. De 5 kleinkinderen vervelen zich nooit. Boven zijn hun logeerkamers en ook daar staat overal genoeg om mee te spelen. We passen veel op en hebben geen kind aan ze. Buiten ook een speelhuisje, zandbak en grote trampoline, stepjes, fietsjes, skelter. Ze vermaken zich wel.
En als ze het niet meer nodig hebben ruim ik het op.
Maar ja dan zijn we inmiddels ook oud.
LikeLike
Jij zou een toffe oma wezen. Want ja, een opa en oma met een huis vol, en een berg speelgoed en veel andere dingen te doen is erg lastig. Ik weet weer precies waarom we thuis weinig van die zooi hebben.
Mijn oma heeft een oude handtas en daarin zit het volgende: een paar knikkers, wat ballen van oude deorollers, wat miniatuurdoosjes van eten van de ah en dat is het. En die rare kinderen, die vragen altijd om die tas. En leuk dat ze ermee spelen! Ze vervelen zich er nooit.
Als je ooit kleinkinderen krijgt, is het toch ook leuk om, als ze behoefte hebben aan een rammelaar of blokjes ofzo, weer nieuwe schatten op te duikelen ergens…
LikeGeliked door 1 persoon
Precies, dat lijkt me dan weer heel leuk, dingetjes verzinnen om met de kleinkinderen te doen, dingetjes verzamelen en een koffertje met schatten maken.
LikeGeliked door 1 persoon
Wij hebben geen speelgoed, maar bij mijn ouders staat het nog helemaal vol! Ze kunnen het maar moeilijk weg doen. Is ook best wel leuk als ze kleinkinderen krijgen die daar dan mee kunnen spelen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Als je terugverlangt naar vroeger wil je inderdaad niet verhuizen, dan kun je blijkbaar nog niet loslaten. En voor ons staan de verhuisplannen los van het proces. Voor manlief als gescheiden vader begon dat proces jaren geleden al… voor een vrouw/moeder werkt dat (natuurlijk) anders…
LikeGeliked door 1 persoon
Manlief en ik onder de indruk van je woorden (ik heb je blog even voorgelezen). Wat mooi omschreven. En namens manlief: dat omslagpunt bestaat – hij kan het weten, want heeft kinderen, voorbije tijd met hen, en je weet hoe & waarmee wij nu bezig zijn. Maar het is een heel proces, zoveel meer dan alleen maar ‘rommel opruimen’, minimaliseren of bewust (en met een groot hart) leven… Ik gun je dat omslagpunt ook van harte, en ben ervan overtuigd dat die verstikkende geur stap voor stap een aangename vleug wordt, zoals je af en toe, op een zomeravond waarop het ineens gaat regenen, getroffen kunt worden door de geur van vochtige rozen…
LikeGeliked door 1 persoon
dank je wel. ik kan me zo voorstellen dat jullie verhuisplannen opkwamen na ditzelfde proces. Als je terugverlangt naar vroeger, wil je niet verhuizen.
LikeLike