Het is echt waar, spullen wegdoen wordt gemakkelijker als je eenmaal begint. Ik zie steeds meer dingen die wegkunnen. Nu hoef ik niet zo nodig in een leeg huis te wonen. Ik wil verder lopen, en daarom moet die rugzak lichter en daarom moet de ballast eruit.
Enkele weken geleden heb ik de kelder opgeruimd en vervolgens de muren gewit en de vloer geverfd. Sindsdien loop ik steeds weer met veel plezier die kelder in. Ook heb ik de badkamer en een logeerkamer gedaan. Wat een verschil. Dat motiveert enorm om de rest van het huis aan te pakken.
De grootste ballast zijn dingen van vroeger, van toen het gezin nog gezin was en ik daar het middelpunt van. Dat was een gouden tijd, en het leek me o zo moeilijk de spullen die daarbij horen weg te doen. Maar wat blijkt? Ik vind het fijn om speelgoed weg te geven aan gezinnen die er nu gebruik van maken. Ik ben nu begonnen met het constructiespeelgoed. De Bionicles zijn weg, de Znap is weg, en deze week volgt de Knex en de Lego. Ik kijk naar de dozen, en word weer weemoedig. Wat hebben ze daar geweldig mee gespeeld, wat jammer dat die tijd voorbij is en nooit meer terug komt.
Het is duidelijk: de gouden herinneringen zitten in mijn hoofd, de spullen om me heen maken me ellendig. Zelfs het typen van dit stukje maakt me miserabel. Weg ermee, ik koester de herinneringen en doe de spullen weg.
sprokkelen 
Daar heb je tegenwoordig handige bedrijfjes voor Mathilde. Die komen dan de hele boel van je Moeder opruimen/weghalen 😉 Je hoeft ze alleen maar te bellen.
LikeGeliked door 1 persoon
Maar dan kan ik niet zelf bij zitten mijmeren.
LikeLike
Ja, het is altijd wel dubbel he? Het doet mij ook altijd echt een plezier om het door te geven aan mensen die het weer helemaal geweldig vinden. Dat er straks een klein jongetje helemaal gelukkig is met de treintjes waar zl jaaaren mee heeft gespeeld.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja zo is het. Toen, in het stadium waarin jij zit, vond ik het nog niet zo moeilijk. Want op de treintjestijd kwam een andere tijd. Maar dan ineens is alles voorbij, gaan ze op kamers, spelen ze helemaal niet meer, en zo gemakkelijk als ze de sokken in de badkamer laten liggen, net zo laten ze hun hele jeugd bij jou achter.
LikeLike
Ja, dat is ook waar. Opeens zijn ze straks pleite. Of in elk geval groot en onafhankelijk enzo. Gelukkig heb ik een grote kans op kleinkinderen, haha.
LikeGeliked door 1 persoon
ha, ja daarmee schieten die van mij niet echt op. De oudste heeft net een vegan donutshop geopend in Berlijn: brammibal’s donuts.
En als er kleinkinderen komen logeren, ga ik wel met ze wandelen in de uiterwaarden, wildplukken, slootje springen, boompje verwisselen, in koeivlaaien peuren, slakken verzamelen. Die lego hebben ze dan vast thuis ook.
LikeGeliked door 2 people
Mooi geschreven: dat dingen van ooit zowel in de vorm van ballast als in de vorm van gouden herinneringen bestaan… en dat je er nu aan toe bent die ballast overboord te doen. En inderdaad: als het huis van je moeder uitgeruimd moet worden, komt het in een andere vorm nóg een keer aan je voorbij… en wil je in eerste instantie misschien weer wat dingen bewaren, tot je er dan weer aan toe bent deze ook los te laten… Mooie golfbewegingen zijn dat, en fijn is het als je op die golven mee kunt deinen in plaats van te verzuipen… 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ha, mooi gezegd. Volgens mij was ik al verzopen, maar blijkbaar toch niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien een beetje aan het spartelen in een poging je hoofd boven water te houden, maar verzopen: nee hoor! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
klopt, toch voelde het wel zo. Als je spartelt weet je zelf nog niet of het je lukt eruit te komen, en ik had echt de moed verloren. Ik was echt depri hoor vijf en vier jaar geleden. Welk laatje en kastje ik ook opendeed, de ellende kwam me tegemoet. Waarna ik snel het laatje weer dichtdeed en op de bank ging liggen met een dekentje over me heen.
LikeLike
Luctor et emergo…. 🙂 Fijn dat die nare tijd nu achter je ligt! Soms moet je inderdaad eerst tot de bodem om van daaraf een sprong naar boven te kunnen maken.
LikeGeliked door 1 persoon
ja, afzetten vanaf de vaste bodem van het moeras. Het lukt wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Het koesteren van de herinneringen zit tussen de oren of beter in ons hart. Daar zijn niet echt tastbare middelen voor nodig.
Mooi zoals jij dat proces beschrijft.
Zonnige groet,
LikeLike
Precies, t is een proces waar veel mensen doorheen gaan, hoewel de generatie van Moeder, nu 87, spullen opbergt op zolder. Straks als haar huis uitgeruimd moet worden, eens, kan ik dat ook nog eens allemaal doen.
LikeLike