Het is tien voor elf, ik had op dit moment een afspraak bij de tandarts. Hij zou aan een kant mijn verstandskiezen trekken. Eerst kon ik met hem meegaan dat het misschien wel een goed idee zou zijn, maar vanmorgen vond ik ineens dat die verstandskiezen bij mij horen. Er is namelijk niets mis mee, maar nuttig zijn ze ook niet. Ik heb afgezegd.

Het verhaal begint in januari: ik was lekker tanden aan het poetsen en probeerde ook achter die verstandskiezen te komen. Die groeien naar buiten, dus het is wat lastig eromheen te komen, maar ik doe het al 35 jaar en ik heb er wel ervaring mee. En toen, auw, stak ik met mijn tandenborstel door mijn wang. Niet helemaal door en door maar wel door bloedvaten blijkbaar. Het was een groot gat en een bloederige massa. Raar genoeg heelt dat dan ook weer gewoon.

Maar de mondhygiëniste, bij wie ik een paar weken later moest zijn om een half jaar kalksteen te verwijderen (dus zo zijn die kalkrotsen aan de Britse kust ontstaan), was uiteraard niet helemaal blind. Ze zag een verstandskies die bijna bedekt was door huid en wat wondresten en dacht dat kies moeite deed door te komen. Ze vond dat ik naar de tandarts moest.

Tja, die weet natuurlijk allang dat ik al 35 jaar deze verstandskiezen heb, dat die vanwege scheefgroei onnuttig achterin niets liggen te doen, half bedekt onder huid, en dat die lastig schoon te maken zijn. Ze moesten er maar uit.

Ik kon wel met zijn redenering meegaan, maar vanmorgen toen het zover was, dus niet meer. Doe ik nu dom dom dom en eigenwijs?