Tri Pham mag blijven, staatssecretaris Dijkhoff is om. Ik ben blij voor Tri en zijn ouders. Dank iedereen die heeft meegeholpen door de petitie te ondertekenen en berichten te delen op facebook en twitter.

En toch… ik wil niet zuur doen maar het zint me niet dat een staatssecretaris zwicht onder druk van media. Hij moet het dossier beoordelen op inhoudelijke gronden, meer niet. Het leek mij op inhoudelijke gronden terecht dat Tri mag blijven, wat de reden is dat ik meedeed met de actie. Maar zo werkt het niet. Leuke slimme kinderen die in allerlei clubs zitten en het goed doen op school en veel vriendjes hebben, maken meer kans dan loners.

Hier in huis heeft 15 maanden  Ismael uit Tsjetsjenië gewoond, en die wachtte en wachtte en moest uiteindelijk terug. Die had geen netwerk (ja mij), geen vrienden, geen clubs, geen school, geen achterban. Die was vlak voor zijn achttiende verjaardag in zijn eentje in Nederland terechtgekomen en heeft 9 jaar zinloos gepingpongd en niets gedaan en de kansen op een fijn leven verknald. Een eenzame getraumatiseerde jongeman waar we heel omzichtig mee om moesten gaan. Die elke avond zijn kamerdeur dichtspijkerde. Die nauwelijks Nederlands sprak, geen school had afgemaakt en geen vak had geleerd. Die hier niet kon blijven maar ook niet terug kon.

In die tijd speelde het verhaal van Mauro. Mauro kwam groot in het nieuws, mocht aanschuiven bij invloedrijke praatprogramma’s op TV, en ja hoor, uiteindelijk mocht hij blijven. Wat hier in huis met gemengde gevoelens werd ontvangen.

Uiteindelijk heeft Ismael mijn huis en het land verlaten, maar ik weet niet of daar iets positiefs uit voort is gekomen. Hij had nergens een toekomst met zijn verknipte hoofd en getraumatiseerde hart. Hij was waarschijnlijk het meest gebaat geweest met een verblijfsvergunning hier, waarna hij psychisch geholpen had kunnen worden. Nu heb ik weer dubbele gevoelens, maar de blijdschap voor Tri overheerst.