Een Vriendin vertelt me over haar Moeder. Het is voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal: Moeder die ouder wordt en niet meer zo goed alleen kan wonen. Niet meer zo vaak doucht, haar kleren niet zo vaak wast, haar huis wordt viezig. Koken doet ze ook niet meer zo vaak.
En nu is ze ziek. Of Vriendin en haar twee Broers de taak kunnen verdelen, want altijd moet er iemand bij Moeder zijn.
Hoe combineer je dat met je eigen leven, een baan en een gezin en anderhalf uur rijden van Moeder?
Ik blog dit vaker: zorgen over onze Ouders hoort bij mijn leeftijd. Ik vraag me af of wij de eerste generatie zijn met dit probleem. Vroeger, lang geleden was wellicht de oplossing om Moeder in huis te nemen. Of een van de dochters bleef ongetrouwd en bleef thuis wonen. Mijn grootouders gingen al vrij jong naar een bejaardentehuis toen hun partner stierf. Maar onze Ouders zijn op zichzelf blijven wonen en mijn generatie is uitgevlogen. Daar maak je niet zomaar weer combihuishoudens van in die kleine eensgezinshuizen.
Mijn Moeder is 84 en woont alleen in een dorp. Ze wil daar niet weg, ze ziet wel als het zover is. Ik maak me grote zorgen.
sprokkelen 
Mijn ouders wonen in het noorden van het land in een aanleunwoning, ik woon in de hoofdstad. Ik werk 12 uur per week en heb mantelzorg voor mijn partner die ernstige kanker heeft, plus een huishouden en een studerende dochter thuis. Twee studerende kinderen zijn uitwonend. Mijn zus heeft een psychiatrische aandoening, mijn ouders willen absoluut niet door haar geholpen worden. Vanwege een verwijdering tussen mij en mijn ouders zou het ook helemaal niet goed zijn als ik meer voor hen zou moeten zorgen, een oud conflict zou dan weer gereactiveerd worden. Af en toe elkaar zien, en wekelijks bellen is goed. Meer moet niet.
LikeLike
wat een heftig verhaal. Hoe kijken je ouders zelf tegen hun woonsituatie aan? Ze willen niet door je zus verzorgd worden en ook niet door jou, maar ze zullen er toch over na moeten denken.
heel veel sterkte.
LikeLike
Dit wordt vast door veel leeftijdgenoten herkend. Ook mijn ouders (beiden begin 80) wonen nog zelfstandig, maar vorig jaar was mijn vader ernstig ziek. Dan merk je ineens hoeveel zorg zij nodig hebben als er iets aan de hand is. Daarbij praat je over mensen met ingesleten gewoonten die moeite hebben met veranderingen. Zoals de moeder die niet uit haar huisje wil. Ik begrijp het wel, maar het is verre van ideaal.
Het zal per familie of gezin verschillen, maar mijn vader is heel nuchter over ouderenzorg. Hij zegt dat je vroeger tijden niet moet romantiseren. Tot in de jaren zestig werkten vrouwen gewoonlijk thuis, maar ze hadden vaak een grote kinderschare en weinig geld. De zorg voor hun ouders drukte zwaar op de kinderen, zeker als pa of ma dement werd. Menig maal werd het te veel. Veel moeders hadden toen meer te doen dan ‘er zijn voor de kinderen’. Ze kwamen ook amper toe aan zorg (laat staat professionele zorg) voor hun ouders. Zonder wasmachine, naaimachine, magnetron, droger, stofzuiger, kant-en-klaar voedsel, wegwerpartikelen, etc. hadden zij hun handen al meer dan vol.
Een paar weken geleden heb ik mij nogal uitgeleefd op dit vraagstuk. Zie http://raamopen.wordpress.com/2014/04/11/huisvesting-zorg-en-verpleging-ouderen-en-gehandicapten-in-de-participatiemaatschappij/
Ik denk dat we hard moeten werken aan alternatieve vormen van opvang en zorg, waarvan ik ook enkele voorbeelden geef.
LikeLike
Goed artikel, complimenten!
LikeLike
Dank je wel. Hopelijk nemen de ontwikkelingen uiteindelijk een positieve wending.
LikeLike
Vroeger bleven de kinderen vaak dichter bij de ouders wonen, vrouwen hadden vaak geen werk buitenshuis. De mensen werden niet zo oud en konden inderdaad veel makkelijker terecht in een bejaardenhuis, mijn oma ging daar op haar 70ste wonen.
Mijn schoonmoeder (93) wil ook niet uit haar huisje. Gelukkig is er thuiszorg (we moeten er wel opletten dat zij die er niet uitgooit), 1 keer per week krijgt zij hulp bij het douchen en ook 1 keer per week tweeënhalf uur huishoudelijke hulp. Iedere dag komt er iemand van de thuiszorg bij haar kijken of alles goed gaat (10 minuten) Boodschappen e.d. doen wij (vaak met schoonmoeder in de rolstoel) evenals huishoudelijk werk dat is blijven liggen.
Koken wil zij niet uit handen geven, wij houden ons hart vast en hopen dat buren zullen reageren als de rookmelder afgaat.
Inmiddels is er sprake van lichte dementie en is er een casemanager ingeschakeld waar wij veel steun aan hebben.
LikeLike
Ik zie dus echt als probleem dat de staat wil dat onze generatie gaat mantelzorgen, onze ouder wordende ouders gaat verzorgen dus, maar dat de samenleving zo veranderd is dat wij dat niet goed meer kunnen: onze ouders wonen te ver weg en ze willen niet uit hun huisje weg.
En ik zie als groot gevaar eenzaamheid opdoemen. Tien minuten per dag iemand zien van Thuiszorg en verder in je eentje zitten, dat is toch niet ons ideaalbeeld van ouder worden.
Sterkte met je moeder.
LikeLike